شب قدر

خدایا

خودت گفتی که شب  قدر را نخواهیم شناخت

و درکش نخواهیم کرد

اما

خدایا

از تو میخواهم

که  یاریمان کنی تا

قدر شب قدر را بدانیم.

من آنچه عـــقده دل بـــود بـــا تو و ا گـفــتــم ...

من آنچه عـــقده دل بـــود بـــا تو و ا گـفــتــم                   ز من چرا تو برنجی که با صفا گفتم

 

من حسّ دست خودم را به کس نداده امش                  و سرّ دست نویسی رو با شما گفتم

 

هر آنچــــــه در دل من بــــــــــود در ورق آمد                  اگر چه قطره ای از آن شکسته پا گفتم

 

اگر که حق برســــــد شکـــر ور نه بازم شکـر                  من این سخن ز دل پاک مومنان گفتم

 

از آن که کم بنوشـــــــــتم همین هدف باشـد                   بهار  سال دلم را فقط  ســوا گفتم

 

اگر که نیکی ایــن ســـــال در دلــــــــم باشد                   رسد خوشی به من آخر سخن بجا گفتم

 

اگر چه این ســــخنم بار اولـــــــش نبــــــــود                   به گل به غنچه به نرگس سپس شما گفتم

 

هر عاشقی به جـــهان یک ســــخن جـدا دارد                  من این سخن ز دل جمله عاشقان گفتم

 

کمی ز حرف من این بـــود،شــــکر،خوش آمد                   کمی ز حرف خودم را به باد ها گفتم

 

من از عدالـــــــت داور ســـــــخن شنیده ام و                   از این جهت سخنم را به دادگاه گفتم

 

ســـخن دریـــدگی ام را خــــدا ببــخـــشدتم                     اگر چه حق سخن بر لطیفه وا گفتم

 

 

 

                                                                                            توضیحات

                                                                         

 

من آنچه عقده دل بود با تو وا گفتم... / توضیحات

سال 91 بود تا اونجایی که یادمه...
 تو نوشته هام که نگاه میکنم مطمئن تر میشم.آذر ماه سال نود ویک.بیست و چهارم.
 وقتی برای اولین بار (شاید دومین بار) تو مسابقات شعر شرکت کردم این شعر رو نوشتم.
 یادمه چهار شنبه از معاون پرورشی مون وقت گرفتیم تا شنبه شعرامونو بهش برسونیم.
 من اولین شعر نو ی عمرمو همون پنج شنبه نوشتم و این غزل هم فرداش روز جمعه.
 اون موقع سال سوم دبیرستان بودم.  :-)
تجربه ی شرکت تو مسابقات هم نداشتم.بخاطر همین خودم رو برای بی عدالتی آماده کرده بودم.تو شعرمم معلومه.از طرفی صحبت اصلیمو تو شعر نویی که نوشته بودم آورده بودم  برای همین هم این شعر یه جور حسن ختام بود.
یادش بخیر ...
+بیت دوم که میگه دست نویسی و اینا هم داستانش از این قراره که چون برا بار اول بود تو مسابقات شرکت میکردم خیلی با شرایطش آشنا نبودم.بعد از اینکه شعرامو نوشتم،تموم شد،نیم ساعت داشتم با خطکش برا کاغذ آ4 ها حاشیه میکشیدم .بعدشم یه خود نویس بر داشتم،شعرایی که نوشته بودمو تو اون کاغذا پاک نویس کردم.حالا بماند که بعدا مجبور شدم تایپ کنم و پرینت بگیرم و این بیت رو تو مسابقات حذف کنم،ولی در کل جاش همین جاست که هست.اصلش همینه
 

نون...

 نون است

       که عُرفا را

            به عرفان میرساند

 انکار نمیکنم

    امّا

          دیگر اینقدر ها هم محتاج نون نیستیم

 جمهوری اسلامی ایران

                    نون دارد

 حتی اگر لازم باشد همین یکی را با هم،میخوریم

 ندوید

 اینقدر دنبال نون ندوید

    آخر آنقدر دنبال نون میدوید

        که نه فقط نون را

                 بلکه همه ی ایمان را از ما بربایند

 نون خالی

      از گلوی انسانیت 

               پائین نمیرود ...

دوربین خدا

  همیشه در قاب دوربین خدا هستیم

        و خدا را

               به سادگی هم حتّی

                   بدون چشم مسلّح هم حتّی

                                      می توان دید

  چون

     اوست که

           از رگ گردن هم به ما نزدیکتر است

  و مائیم

    که آنقدر

       _گاهی اوقات_

                 از او دوریم که ... __________