تکمیل می‌شود

جهت خالی نبودن عریضه و این صحبت‌ها، این شعره که داستانش یه چنتا پست پایین‌تره رو دارم مینویسما! فکر کنم ادامه داشته باشه ولی تا همینجاشو میذارم که یوقتی مردم لال از دنیا نرم! :))

نرم نرمک آدمی
در درون من به خواب میرود
نور تا که میرسد ز روزنی
تا کمر به منجلاب میرود
چشم‌ها طمعه‌ی تعفن‌اند
روی گونه‌ها سراب میرود
***
کودکی
دور دست خواهرش حباب می‌کشد
بی هوا
روز‌ها
قد سایه اش بلند میشود
در زمین، دم غروب
در هوای سرد کوچه‌ها
عذاب می‌کشد
فکر کن ...
کودکی که
با دو دست خالی‌اش
ماه از آب می‌کشد!
***

---

مبعث حضرت رسول(ص) هم مبارک باشه :hibiscus:

کاسه داغتر از آش

دایه مهــربان تر از مادر هستم
                   برای گهواره های خالی

همسایه مان
           از درخت سیب باغ زرد آلویش
                             لواشک میچیند

دیگر کسی
       برای طراوت
                    دست به جیب نمیشود

دلم میسوزد برای کاسه های داغ تر از آش
                     در آتش دیگری گُر میگیرند
                          و برای سرمای دیگری
                                                     یخ میزنند

شاید این سایه ای که هر روز کوتاه تر میشود
                             متعلق به آخرین بازمانده نسل خیاطهایی باشد
                                                     که پارچه نخ کش نمی دوزند

  تا بلیط بد نامی به دستش نداده اید
                سری به کمد بی لباسیتان هم بزنید

اینجا

این جا
لبی به لبخند باز نشده است ...

روزنه ی امیدی شکوفه نکرده

آغوشی امید گشایش نداشته

و عقده ای رویای باز شدن ...

     نه...

     قطره ای طراوت از آسمان نباریده

     و ساقه ای حیات نروئیده

     جسمی سایه نینداخته

     و روحی عروج نکرده است ...

          این نقطه از زمین

            از ابتدای تاریخ

              میزبان روشنایی نبوده

                و حافظه اش چنان

                  روی شانه هایم سنگینی می کند

                    که حنجره ام فریاد می کشد

                      درد مشترک همه ی ساکنین این یک وجب خاک را

که انگار

از ازل

تنـــــها

حقیقتی از من

اینجا می نشسته

غـــــــــــرق در حسرت کسی چون تو _

---

**)این ترم هم فرجه ها تموم شد و من هیچی درس نخوندم !
خدا کنه لا اقل انقدر اراده داشته باشم که وسط امتحانام دیگه نیام پست بذارم و یکم به درسمم برسم !!!

انزوا

   کسی درون من

        به انزوا نشسته است...

   شکست را

        میزبانی میکنم

   قدم های اراده ام

       پوکی استخوان گرفته اند

   دست دراز می کند کسی ؛

       دنده هایم را چنگ می اندازد

           و از دلی که شکسته

                 مشتی اشک

                      به بدرقه ی بازوان تنهایی ام آمده اند

   کسی درون من

      به انزوا نشسته است

   آن روز که به پا خیزد

      مدار های کهکشانی را

          شانه خواهد زد.

رنگ دیگر

  چرا بغض وجودم را سپید ننویسم ؟

  چرا قبول نکنم سپید هم شعر است ؟؟

   حالا که پر از نبودنت هستم
          و لبریزم از خواستنت
              و به یاد لحظه های دلتنگی می افتم
              میفهمم ...

  میفهمم که چه قالبیست سپید
     که چه شاعرانی هستند چشمانم
        آن لحظه که از نبودنت
                    سپید مینویسند.

  چرا سپید ننویسم
        خواستنت را و نبودنت را ؟
          چرا حالا که چشمانم هم پای کاغذ سپید امضا میکنند ، ننویسم از دلتنگی ات سپید ؟

  سپید من یعنی
     سکوت شکسته شدن بغض دستم
        همان که هرگز نشنیده ام

  یا شاید نمیخواهم
         نبودنت را رنگ دیگری ببینم

  بیا ؛
     بیا که تا نبینمت
           با هر رنگی مینویسمت
                        همیشه و همه جا
                                 ای همه کس

  اما سپید 
        برای نوشتن
               غم نیامدنت
                  - که نمیدانم کی و کجا آغاز شد -
                                                  رنگ دیگریست .

---

تحت رایت :
1) یک نوشته ی قدیمی ... یاد آور کلی خاطره !
2) یک سال دیگه ، خدا ما رو به شب های قدر رسوند . دعا گوی هم باشیم ! التماس دعا ...

چیستی ؟؟؟

 عشق

       مفهوم تازه ایست

            در لا به لای انگشتان نوشتنم

 

بهترین بودنت را

     با دستانم دیدم

            و با چشمانم کشیدم

 هنوز

    شیرینی اولین سلامت را

          در عمق وجودم حس میکنم

 امّا حیف

    که خودت را

           بین کاغذ و قلم پنهان کرده ای

           یا شاید

                جای دیگر

 امّا حیف ...

     که نمیفهمم

           چیستی ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

آندر تکست :

1)اولین شعر سپیدمه !
تا چند دقیقه قبلش به نظرم اصلا ، سپید شعر نبود !!!

2)یادش بخیر،خیلی سال پیش نبود ، ولی بنظرم چقد کوچیک بودم .. :-)))

نیمه شب

 شب از نیمه گذشته است

 پلک هایم دست خواب را پس می زنند

       و حقیقت بیداری

              مرا به ورطه ی نابودی می کشاند .

 رئشه ی دست هایم

       تصویری مبهم از فردا را می کشند

       و تکیه زده ام

                 به دیوار تردید ...

 فردا

    کدام افق به استقبال خورشید خواهد رفت ؟

    و من با

       فریاد کدام گلو

               ازخواب بر می خیزم ؟

روشن فکر

 به غیر از خودم

        دو نفر را مسئول زندگی ام میدانم

                 ادیسون

                 و مهندس معمار ساختمان خانه مان

 لامپ هایمان

       آن قدر پایین اند

                 که گاهی اوقات

                       احساس روشن فکری میکنم !

دارم عوض میشوم

 دارم عوض می شوم

 دارم عوضی می شوم

 چشم هایم همه صدف ها را

        برای مروارید

                گشته

 صدف های گشنه ی لب ساحل

      انگشت های مرا بلعیده اند

 تازه فهمیده ام که

     مروارید لب ساحل

         افسانه ای بیش نیست

 باز هم خدا را شکر

     که هیچ وقت

         شناگر ماهری نبوده ام !

مترسک من

  نه پای رفتن دارم
        و نه دیگر توان نشستن
   نه میتوان دل کند
       و نه میتوان این هوای مسموم را تحمل

   تنها دنبال طنابی میگردم
           که ایستاده نگه دارد
                    مترسک بی جانم را
                     از ترس کلاغ ها  __


....................................

حاشیه:
آدم ناراحت گاهی اوقات یه حرفایی میزنه،بعد پشیمون میشه ...اگه مردم بدونین کار خودم نبوده هااا !

تنهایی

^{دلم یک بغل میخواهد}

                ^{پر از سکوت ...}

  ^{زبان گلایه ندارم ...}

           ^{چشمهایم حرف میزنند}

^{میخوام کسی را بغل بگیرم ...}

                   ^{مرا بفهمد ...}

                  ^{یک بغل حرف بزنم برایش .}

    ^{آن وقت حتی}

       ^{میتوانم در آغوشش جان بدهم}

               ^{وقتی نگاهم را به چشمانش گره زده باشم !}

صدایم را بشنو ...

  بخواهم صدایم را نشنوی
      دهانم را میگیرم
           نه گوش هایت را ...

  بخواهم بدی هایت را نبینم
      چشم هایم را میبندم
          نه دست هایت را ...
 
  ولی ای کاش
      آنقدر دست داشتم
         که جلوی دهان مردم را بگیرم
               نه گوش هایم را ...

تو

تو را هم دوست خواهم داشت
     کنار شاپرک ها
        در میان آرزو هایم
            به قدر خاطراتی از زمان حال یا حتی
                 به قدر راه رفتن های یک نوزاد ده ماهه
                 که آوردند من را تا به اینجایی که میگویم:
                        <<تو را هم دوست خواهم داشت>>

تو را هم می کشانم با خودم

  در عمق رویایی
       که با هم
          زیر باران
            خیس تر از آسمان باشیم ...

اما ، نه ...
تو خود رویای بارانی ...

تو را مهمان کنم شاید

بهار فاصله ها

 ان شا الله سال خوبی داشته باشید ، همگی.
این هم هدیه من به شما برای سال آینده...

***

رسیده باز بهار از میان فاصله ها

                 بهار فاصله ها

                       و قاصدک خبر از سال پیش رو آورد

                                                            که باز تکرار است

شروع زیبایش

                            در ابتدا گل و بستان

                                                    و شاپرک هایش

                                                                  تمام تکرار است

و تنگ ماهی هفت سین و سبزه بی جان

                                                      و عیدی پدر و مادر و برادر جان

           و اذیت باران

                          و حرمت مهمان

                                            و غربت قرآن در شروع سفره ی عید

                                                                                      تمام تکرار است

و قاصدک میگفت

                    تمام سال جدید

                                      وَ رفت و آمدنش

                                                         شروع تکراری،

                                                                               ترینِ فاصله هاست

و خسته بود

              همین

همین که با چشمش

                               هزار فاصله را او

                                                  مکرراً دیده

همین که مشدی ما

                        ز داستان پاک ها

                                            ز باغهای رها

                                                         چه سیب ها چیده

  همین که مادر او

                       قداست پسرش را سراب میدیده

                                        و قاصدک میگفت

                                                             هزار مشدی و مادر

                                                                                     به خوابها دیده

و قاصدک میگفت

                    که خسته است از این

                                                  داستان تکراری

                             از این

                                     غروب و غروب و غروب

                                                                      بیداری

هزار سال میگفت و میشنیدم از او

                                                 زین جهان تکراری

                                                                      این سراب بیداری

او به گوش من میخواند

                                از جوانی عمرش

                                                      از همین که حسرت پاییز در دلش دارد

از بهار سبزی که

                    در کنار پاییزی

                                     رنگ لاله ها،قرمز

                                                             سبزی اش نمایان بود

از شروع سرو تهی از حقیقت

                                        از سرخی

                                                   از بهار سبزی که

                                                                          چشم قاصدک جایِ

                                                                                                    صد خزان مشاهده کرد

از دلی که تنگ بهاریست

                                 واقعی

                                          و خزان

از شروع زیباتر

                  از امید نورانی

                                   از هوا نمایان تر

و قاصدک تنها

                  رو به سوی مشرق بود

او بسوی مطلع امّید

                           بهارمان میگفت

من برای آمدنت

                 صبر میکنم آخر

                            شنیده ام که میایی

                                                            بهار حادثه ها

راه راه

 ساده زندگی نکنیم
 از وقتی فاصله ها زیاد شد
         همه برای رسیدن
                  به خواسته هاشان
                            بزرگراه ها را بنا کردند
 و همان روز ها بود که
         تمام دنیا راه راه شد
 دنیای راه راه
 دنیای راه راه ها
            جای ساده بودن نیست ...

شب قدر

خدایا

خودت گفتی که شب  قدر را نخواهیم شناخت

و درکش نخواهیم کرد

اما

خدایا

از تو میخواهم

که  یاریمان کنی تا

قدر شب قدر را بدانیم.

نون...

 نون است

       که عُرفا را

            به عرفان میرساند

 انکار نمیکنم

    امّا

          دیگر اینقدر ها هم محتاج نون نیستیم

 جمهوری اسلامی ایران

                    نون دارد

 حتی اگر لازم باشد همین یکی را با هم،میخوریم

 ندوید

 اینقدر دنبال نون ندوید

    آخر آنقدر دنبال نون میدوید

        که نه فقط نون را

                 بلکه همه ی ایمان را از ما بربایند

 نون خالی

      از گلوی انسانیت 

               پائین نمیرود ...

دوربین خدا

  همیشه در قاب دوربین خدا هستیم

        و خدا را

               به سادگی هم حتّی

                   بدون چشم مسلّح هم حتّی

                                      می توان دید

  چون

     اوست که

           از رگ گردن هم به ما نزدیکتر است

  و مائیم

    که آنقدر

       _گاهی اوقات_

                 از او دوریم که ... __________

پلنگ صورتی

آنها که مرا می شناسند

       میدانند

       خیلی از اوقات

               در کار هایم

                         پلنگم

         اما

           این صورتی بودنم

               مرا به دردسر انداخته

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>

 

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>
                       شاعران خورشیدند
    شاعری بود اگر
             یادش هست
               حرفش هست
                     اصلش هست
 شاعران امّیدند
      من درختی دارم
                 که ندیدم آنرا
                        لیک بذرش در دستم جاریست
     آنرا خواهم کاشت
                  با امّید
                   بر لب جوی دلم
              به امید آنکه
                      خورشید
                      مهربانی بکند از جایی
                            نگهی بر دل من هم بکند
       بر این بذر _____