نام:محمد حسین
نام خانوادگی:خشکنابی تبریزی
تخلص:بهجت-شهریار
زادگاه:تبریز
تاریخ تولد:سال 1285 شمسی
تاریخ وفات:سال1367 شمسی
مدفن:تبریز
محمد حسین بهجت خشکنابی تبریزی،متخلص به شهریار از نام آوران شعر فارسی در روزگار ماست.او،فرزند حاج میرزا آقای خشکنابی است که در سال 1285 شمسی در تبریز زاده شد.شهریار تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تبریز گذراند و سپس راهی تهران شد.در دار الفنون درس خواند و آنگاه به دانشکده پزشکی دانشگاه تهران رفت.اما، به سبب یک رویدار عاشقانه درس و بحث را رها کرد و به خدمات دولتی روی آورد.در ابتدا(در سال 1310)در اداره ی ثبت اسناد مشغول به کار شد سپس مدتی به نیشابور رفت و دو سالی هم را در مشهد مقدس گذراند.سپس به تهران آمد و به خدمت در شهرداری مشغول شد.سال بعد هم به بانک کشاورزی انتقال یافت و تا بازنشستگی در آنجا مشغول بود.
او در ابتدا ((بهجت))تخلّص میکرد و بعداً ((شهریار)) را برای تخلص خویش برگزید.
دیوان شهریار،مجموعه ایست از قصیده،غزل،مثنوی،قطعه،مسمط،ترکیب بند و چند شعر نیمایی . در روزگار ما ، شهریار ، شناخته ترین غزلسرا است.در این غزلها،شوری عاشقانه با واژگانی پیراسته و پاکیزه،خود را نشان میدهد.هر چند که شهریار،از پیروان حافظ است و بیشترغزل های پر شور او به پیروی از حافظ سروده شده است،امّا توان او،در مثنوی سرایی بیشتر است،و اگر در غزل ، آثار پیروی از شعر حافظ در شعر او پیداست،در مثنوی هایش چنان مهارتی از خود نشان داده است که ،مکتب او را در مثنوی سرایی بی بدیل کرده است.اما او در زمینه های دیگر نیز چنین قدرتی از خود نشان داده است.همانطور که قصیده ی او در مدح حضرت علی علیه السلام خوش درخشیده است.با این همه او هر گاه با یک موضوع خودمانی و صمیمی باشد ، آنرا به شیوه ی نیمایی بیان میکند . چنانچه در دو اثر ((پیام به انیشتن)) و ((ای وای مادرم)) اینطور بوده است.اما او صمیمیتی را که در منظومه ی ((حیدر بابایه سلام)) از خود نشان داده است ،در آثار دیگر نداشته و تنها دلیل آن هم الفتی است که با زبان بومی خود داشته است.به هر ترتیب ،بی تردید،شهریار،بزرگترین شاعر شعر کلاسیک ، در روزگار ماست.
نخستین مجموعه اشعار شهریار،در سال 1330 با مقده های زنده یاد((بهار)) و ((سعید نفیسی))منتشر شد و با انتشار مثنوی((روح پروانه)) شهرت شاعرانه ی او ،اوج گرفت.در سال 1330،بیشتر از پانزده هزار بیت از قصیده،غزل،مثنوی و قطعات او چاپ شد و دیوان کامل وی نیز در سال 1365در تهران چاپ و منتشر شد.
شهریار در سالهای پایانی زندگی خویش ، در تبریز زیست.امّا در سال 1367 شمسی،در بیمارستان مهر تهران،زندگی را بدرود گفت و پیکر او در مقبه الشعرا  در تبریز به خاک سپرده شد.
روحش شاد و قرین رحمت خداوند منان باد.

شهریار در google
شهریار در wikipedia

شهریار در وبلاگ:
مادرم