ویترین

یک عمر رقصیدم به هر سازی که دنیا زد / / در مصرع پایانی آواز... خوهم مرد

۵ مطلب با موضوع «بر اساس موضوع :: شعر ها :: نو :: نیمایی» ثبت شده است

تکمیل می‌شود

جهت خالی نبودن عریضه و این صحبت‌ها، این شعره که داستانش یه چنتا پست پایین‌تره رو دارم مینویسما! فکر کنم ادامه داشته باشه ولی تا همینجاشو میذارم که یوقتی مردم لال از دنیا نرم! :))

نرم نرمک آدمی
در درون من به خواب میرود
نور تا که میرسد ز روزنی
تا کمر به منجلاب میرود
چشم‌ها طمعه‌ی تعفن‌اند
روی گونه‌ها سراب میرود
***
کودکی
دور دست خواهرش حباب می‌کشد
بی هوا
روز‌ها
قد سایه اش بلند میشود
در زمین، دم غروب
در هوای سرد کوچه‌ها
عذاب می‌کشد
فکر کن ...
کودکی که
با دو دست خالی‌اش
ماه از آب می‌کشد!
***



مبعث حضرت رسول(ص) هم مبارک باشه :hibiscus:

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

تو

تو را هم دوست خواهم داشت
     کنار شاپرک ها
        در میان آرزو هایم
            به قدر خاطراتی از زمان حال یا حتی
                 به قدر راه رفتن های یک نوزاد ده ماهه
                 که آوردند من را تا به اینجایی که میگویم:
                        <<تو را هم دوست خواهم داشت>>


تو را هم می کشانم با خودم

  در عمق رویایی
       که با هم
          زیر باران
            خیس تر از آسمان باشیم ...

اما ، نه ...
تو خود رویای بارانی ...

تو را مهمان کنم شاید

۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

بهار فاصله ها

 ان شا الله سال خوبی داشته باشید ، همگی.
این هم هدیه من به شما برای سال آینده...

***


رسیده باز بهار از میان فاصله ها

                 بهار فاصله ها

                       و قاصدک خبر از سال پیش رو آورد

                                                            که باز تکرار است

شروع زیبایش

                            در ابتدا گل و بستان

                                                    و شاپرک هایش

                                                                  تمام تکرار است

و تنگ ماهی هفت سین و سبزه بی جان

                                                      و عیدی پدر و مادر و برادر جان

           و اذیت باران

                          و حرمت مهمان

                                            و غربت قرآن در شروع سفره ی عید

                                                                                      تمام تکرار است

و قاصدک میگفت

                    تمام سال جدید

                                      وَ رفت و آمدنش

                                                         شروع تکراری،

                                                                               ترینِ فاصله هاست

و خسته بود

              همین

همین که با چشمش

                               هزار فاصله را او

                                                  مکرراً دیده

همین که مشدی ما

                        ز داستان پاک ها

                                            ز باغهای رها

                                                         چه سیب ها چیده

  همین که مادر او

                       قداست پسرش را سراب میدیده

                                        و قاصدک میگفت

                                                             هزار مشدی و مادر

                                                                                     به خوابها دیده

و قاصدک میگفت

                    که خسته است از این

                                                  داستان تکراری

                             از این

                                     غروب و غروب و غروب

                                                                      بیداری

هزار سال میگفت و میشنیدم از او

                                                 زین جهان تکراری

                                                                      این سراب بیداری

او به گوش من میخواند

                                از جوانی عمرش

                                                      از همین که حسرت پاییز در دلش دارد

از بهار سبزی که

                    در کنار پاییزی

                                     رنگ لاله ها،قرمز

                                                             سبزی اش نمایان بود

از شروع سرو تهی از حقیقت

                                        از سرخی

                                                   از بهار سبزی که

                                                                          چشم قاصدک جایِ

                                                                                                    صد خزان مشاهده کرد

از دلی که تنگ بهاریست

                                 واقعی

                                          و خزان

از شروع زیباتر

                  از امید نورانی

                                   از هوا نمایان تر

و قاصدک تنها

                  رو به سوی مشرق بود

او بسوی مطلع امّید

                           بهارمان میگفت

من برای آمدنت

                 صبر میکنم آخر

                            شنیده ام که میایی

                                                            بهار حادثه ها

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>

 

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>
                       شاعران خورشیدند
    شاعری بود اگر
             یادش هست
               حرفش هست
                     اصلش هست
 شاعران امّیدند
      من درختی دارم
                 که ندیدم آنرا
                        لیک بذرش در دستم جاریست
     آنرا خواهم کاشت
                  با امّید
                   بر لب جوی دلم
              به امید آنکه
                      خورشید
                      مهربانی بکند از جایی
                            نگهی بر دل من هم بکند
       بر این بذر _____



۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

اهل اینجایم ...

داشتم در باره ی یه شعری جستجو میکردم چشمم به این شعر افتاد.به نظرم جالب بود.


اهل اینجایم

کار و بارم بد نیست

تکه طنزی دارم، تپه هوشی، سر سوزن اخلاص

مادری دارم، میشینه توی خونه، می بافه دونه دونه

دوستانی بهتر از صد دشمن...

لای یک نون لواش، پای آن لیوان چای

من که خوشحالم

لقمه ام پر شده از مشت پنیر!

من نمی دانم

که چرا می گویند، اسب گوسفند قشنگی است

 کفتر من پس کو؟

و چرا هیچ خری کرکس نیست

وزغ از یک گل ارکیده چه کم دارد؟ هان؟

اشتهامان پس کوش؟

گل شبدر آنجاست!!!

چشم ها را باید شست، با اسید یا وایتکس

کار ما نیست که خرمن کوبیم!

کار ما فوقش این است

که به گاوِ نرِ همسایه مان(!)

یک سلامی بکنیم


                                            منبع:یک تکه طنز

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی