تکمیل می‌شود

جهت خالی نبودن عریضه و این صحبت‌ها، این شعره که داستانش یه چنتا پست پایین‌تره رو دارم مینویسما! فکر کنم ادامه داشته باشه ولی تا همینجاشو میذارم که یوقتی مردم لال از دنیا نرم! :))

نرم نرمک آدمی
در درون من به خواب میرود
نور تا که میرسد ز روزنی
تا کمر به منجلاب میرود
چشم‌ها طمعه‌ی تعفن‌اند
روی گونه‌ها سراب میرود
***
کودکی
دور دست خواهرش حباب می‌کشد
بی هوا
روز‌ها
قد سایه اش بلند میشود
در زمین، دم غروب
در هوای سرد کوچه‌ها
عذاب می‌کشد
فکر کن ...
کودکی که
با دو دست خالی‌اش
ماه از آب می‌کشد!
***

---

مبعث حضرت رسول(ص) هم مبارک باشه :hibiscus:

اینجا

این جا
لبی به لبخند باز نشده است ...

روزنه ی امیدی شکوفه نکرده

آغوشی امید گشایش نداشته

و عقده ای رویای باز شدن ...

     نه...

     قطره ای طراوت از آسمان نباریده

     و ساقه ای حیات نروئیده

     جسمی سایه نینداخته

     و روحی عروج نکرده است ...

          این نقطه از زمین

            از ابتدای تاریخ

              میزبان روشنایی نبوده

                و حافظه اش چنان

                  روی شانه هایم سنگینی می کند

                    که حنجره ام فریاد می کشد

                      درد مشترک همه ی ساکنین این یک وجب خاک را

که انگار

از ازل

تنـــــها

حقیقتی از من

اینجا می نشسته

غـــــــــــرق در حسرت کسی چون تو _

---

**)این ترم هم فرجه ها تموم شد و من هیچی درس نخوندم !
خدا کنه لا اقل انقدر اراده داشته باشم که وسط امتحانام دیگه نیام پست بذارم و یکم به درسمم برسم !!!

انزوا

   کسی درون من

        به انزوا نشسته است...

   شکست را

        میزبانی میکنم

   قدم های اراده ام

       پوکی استخوان گرفته اند

   دست دراز می کند کسی ؛

       دنده هایم را چنگ می اندازد

           و از دلی که شکسته

                 مشتی اشک

                      به بدرقه ی بازوان تنهایی ام آمده اند

   کسی درون من

      به انزوا نشسته است

   آن روز که به پا خیزد

      مدار های کهکشانی را

          شانه خواهد زد.

نیمه شب

 شب از نیمه گذشته است

 پلک هایم دست خواب را پس می زنند

       و حقیقت بیداری

              مرا به ورطه ی نابودی می کشاند .

 رئشه ی دست هایم

       تصویری مبهم از فردا را می کشند

       و تکیه زده ام

                 به دیوار تردید ...

 فردا

    کدام افق به استقبال خورشید خواهد رفت ؟

    و من با

       فریاد کدام گلو

               ازخواب بر می خیزم ؟

راحتی سختی ها

یکسال است

که هنوز در کوچه و خیابانها قدم می زنم 

دوباره شیرنی ها جلوی در آمده اند

و شربت ها توی لیوان

یک عمر است

میگذرد

زندگی ام به امید تو

ای راحتی همراه سختی

ای یسر مع العسر

ای شیرینی مدام زندگی ...

نشسته ام برای آمدنی از تو

که به دیدنی باشد

مترسک من

  نه پای رفتن دارم
        و نه دیگر توان نشستن
   نه میتوان دل کند
       و نه میتوان این هوای مسموم را تحمل

   تنها دنبال طنابی میگردم
           که ایستاده نگه دارد
                    مترسک بی جانم را
                     از ترس کلاغ ها  __


....................................

حاشیه:
آدم ناراحت گاهی اوقات یه حرفایی میزنه،بعد پشیمون میشه ...اگه مردم بدونین کار خودم نبوده هااا !

تنهایی

^{دلم یک بغل میخواهد}

                ^{پر از سکوت ...}

  ^{زبان گلایه ندارم ...}

           ^{چشمهایم حرف میزنند}

^{میخوام کسی را بغل بگیرم ...}

                   ^{مرا بفهمد ...}

                  ^{یک بغل حرف بزنم برایش .}

    ^{آن وقت حتی}

       ^{میتوانم در آغوشش جان بدهم}

               ^{وقتی نگاهم را به چشمانش گره زده باشم !}

پنیر پارمیجان

یه پنیری هست به اسم پارمیجان ؛ بعضیا هم میگن پارمیسان ...
همونطور که میدونین پنیر موجود خیلی متنوعیه!
این نوعش هم یه ویژگی خاص داره که باعث شد من بتونم ازش سوء استفاده کنم.اونم اینه که کامل شدن فرآیند تولید این پنیر یک سال طول میکشه.خیلیه هااااا ... یک ساااال...
ولی در هر صورت،من فقط خواستم بگم که ، دقیقا یک ساله که تو وبلاگ پست نذاشتم و دلیلش هم این بوده که این تو فرآیند معمولی یه وبلاگ با کیفیته(!) و کاملا عادی . کاملا طبق برنامه بوده و خیلی هم حساب شده!
همین دیگه،میگن دیوار حاشا بلنده!



پی نوشت:
1)والا منم از این پنیرا نخوردم،نمیدونم چیه!
2)آتیش بگیره این تلگرام و واتساپو ... که ده برابر یه وبلاگ وقت میگیره،بازدهیشم مث همین وبلاگ ضعیف(!).خوب بگو مگه سرت درد میکنه؟برو همون وبلاگتو مدیریت کن دیگه!!
3)در کل اگه این پست خیلی بیمزه بود ؛ اصلا مهم نیست!!
کیه که بیاد نظر بده ؟؟

یک تغییر کوچک

از همین لحظه به بعد ، فقط شعر های نوم رو توی وبلاگ میذارم.
نمیدونم ،شاید دلیل خاصی نداشته باشه،شایدم داشته باشه اما در کل بیشتر شعرهای نو ام رو میذارم.

میخوام غزل های و اینا رو پیش خودم نگه دارم،اما خوباشو میذارم تا نظر شما ها رو هم بدونم...
دوستدار شما.
سالتون پر از خوشبختی

نگاه تو نمیفهمد چرا زخم شده کاری (p.m)

 نگاه تو نمیفهمد چرا زخم شده کاری

                             و خنجر را نمیبیند که در پشتم شده خاری

 تو یادم داده بودی مثل مردم بی ریا باشم

                             و خود اما برای دوستانت هم دل آزاری

 زلیخا را بگو این بار بیاید پشت در با <<تو>>

                             که شایدگشته باشد خواهشش از روی ناچاری

 دلم میخواست پژواک صدایی آشنا باشم

                             که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری

 تو با این خاطراتت را همیشه یاد خواهم داشت

                             به شرطی که مرا با <<خنجرت>> همواره یاد آری

            

                             

                                                                                 شاعر : مهدی

نون...

 نون است

       که عُرفا را

            به عرفان میرساند

 انکار نمیکنم

    امّا

          دیگر اینقدر ها هم محتاج نون نیستیم

 جمهوری اسلامی ایران

                    نون دارد

 حتی اگر لازم باشد همین یکی را با هم،میخوریم

 ندوید

 اینقدر دنبال نون ندوید

    آخر آنقدر دنبال نون میدوید

        که نه فقط نون را

                 بلکه همه ی ایمان را از ما بربایند

 نون خالی

      از گلوی انسانیت 

               پائین نمیرود ...

حرف دله،سیاسی نیست ...

بله.اینجوریاست دیگه 
بعضیا دوست دارن سخنرانی کنن برای مردم و شعار بدن...
بعضی مردم دوست دارن شعار بشنون از مسئولین و شروع کنن به بادمجان دور قاب چینی و کف زدن و ...
بعضی مردم هستن که وقتی برادر های مسلمونشون دارن بی گناه کشته میشن و وقتی دارن ثروتشون و غیرتشون رو به تاراج میبرن و وقتی دارن ثانیه به ثانیه به ناموسشون نزدیک میشن و وقتی دارن پا روی ظاهراً اعتقاداتشون میذارن، دست بزنن و هورررا بکشن و جشن بگیرن این تدبیرشونو وقتی که پشتشونو به به برادرای دینیشون میکنن و میخندن...

بعضیا ....

    خیلی کارا میکنن...

فقط بخاطر امید الکی
امید الکی

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>

 

<<شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند>>
                       شاعران خورشیدند
    شاعری بود اگر
             یادش هست
               حرفش هست
                     اصلش هست
 شاعران امّیدند
      من درختی دارم
                 که ندیدم آنرا
                        لیک بذرش در دستم جاریست
     آنرا خواهم کاشت
                  با امّید
                   بر لب جوی دلم
              به امید آنکه
                      خورشید
                      مهربانی بکند از جایی
                            نگهی بر دل من هم بکند
       بر این بذر _____

اهل اینجایم ...

داشتم در باره ی یه شعری جستجو میکردم چشمم به این شعر افتاد.به نظرم جالب بود.

اهل اینجایم

کار و بارم بد نیست

تکه طنزی دارم، تپه هوشی، سر سوزن اخلاص

مادری دارم، میشینه توی خونه، می بافه دونه دونه

دوستانی بهتر از صد دشمن...

لای یک نون لواش، پای آن لیوان چای

من که خوشحالم

لقمه ام پر شده از مشت پنیر!

من نمی دانم

که چرا می گویند، اسب گوسفند قشنگی است

 کفتر من پس کو؟

و چرا هیچ خری کرکس نیست

وزغ از یک گل ارکیده چه کم دارد؟ هان؟

اشتهامان پس کوش؟

گل شبدر آنجاست!!!

چشم ها را باید شست، با اسید یا وایتکس

کار ما نیست که خرمن کوبیم!

کار ما فوقش این است

که به گاوِ نرِ همسایه مان(!)

یک سلامی بکنیم

                                            منبع:یک تکه طنز