ویترین

یک عمر رقصیدم به هر سازی که دنیا زد / / در مصرع پایانی آواز... خوهم مرد

۶۷ مطلب با موضوع «بر اساس زمان» ثبت شده است

باید بیشتر بنویسم...

مطمئنم باید بیشتر بنویسم!
نه فقط اینجا... همه جا... حالا هم دارم دنبال بهونه می‌گردم واسه نوشتن!
قدیما عقیده داشتم که آدم تا حرفی نداشته باشه نمی‌تونه بنویسه. ولی فقط همین؟ یه وقتایی بود می‌رفتم انجمن و اینور و اونور... اون موقع‌ها بیشتر می‌نوشتم. همون وقتا فهمیدم که آدم وقتی می‌خواد بنویسه باید حس و حال نوشتن هم داشته باشه. تازه بیشتر از این، فهمیدم که حتی آدم اگه حرفی هم نداشته باشه، وقتی حسش باشه شروع می‌کنه به نوشتن. یعنی می‌نویسه... چرت و پرت... ولی می‌نویسه. ولی اینی که فهمیدم رو خیلی نتونستم تو ذهنم نگه دارم. یادم رفت. میومد و می‌رفت...

حالا الان یه چیز دیگه به زندگیم اضافه شده! این‌که باید بنویسم! نیاز دارم بنویسم! هر از چند گاهی کاغذ برمیدارم و شروع می‌کنم به نوشتن، باز می‌ذارمش کنار. می‌ذارمش کنار در صورتی که واقعا دلم می‌خواد بنویسم. یه چیزی از توی مغزم، -یا شاید یه جای دیگه، ولی همون توها...- می‌خواد بیشتر بنویسم. نمی‌دونم چرا، ولی نمی‌تونم. نتونستم! ولی حالا می‌خوام. حالا خودم هم می‌خوام بنویسم. مطمئنم هیچ‌وقت تبدیل به کسی نمی‌شم که وقتی حرفی نداره، بازم به نوشتن ادامه بده! ولی حالا یه عالمه حرف دارم؛ که حتی خیلی‌هاشون هم گم و گور شده لای چرک و چروکای ذهنم و می‌خوام بنویسمشون.

دارم به این فکر می‌کنم دوباره برم دنبال یه انجمن شعری... چیزی... دنبال یه عالمه آدم باحال میگردم که باعث شن من بنویسم. گوش بدم به نوشتناشون و خودم هم بنویسم. دنبال حس و حال نوشتن می‌گردم. ایشالا درسم که تموم شد، اینقد می‌نویسم که دیگه تموم شم! ولی واقعا ننوشتنو دیگه نمی‌تونم!

در جریان باشین 😅


🤔🤔 واقعا چی شد که به این نتیجه رسیدم از اسم خودم این‌جا استفاده کنم!؟🤔

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

تکمیل می‌شود

جهت خالی نبودن عریضه و این صحبت‌ها، این شعره که داستانش یه چنتا پست پایین‌تره رو دارم مینویسما! فکر کنم ادامه داشته باشه ولی تا همینجاشو میذارم که یوقتی مردم لال از دنیا نرم! :))

نرم نرمک آدمی
در درون من به خواب میرود
نور تا که میرسد ز روزنی
تا کمر به منجلاب میرود
چشم‌ها طمعه‌ی تعفن‌اند
روی گونه‌ها سراب میرود
***
کودکی
دور دست خواهرش حباب می‌کشد
بی هوا
روز‌ها
قد سایه اش بلند میشود
در زمین، دم غروب
در هوای سرد کوچه‌ها
عذاب می‌کشد
فکر کن ...
کودکی که
با دو دست خالی‌اش
ماه از آب می‌کشد!
***



مبعث حضرت رسول(ص) هم مبارک باشه :hibiscus:

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

آمارتو بپا !

     امروز صبح از سر جلسه امتحان داشتیم با دوستم برمیگشتیم خونه. میگفت تو خیلی نامردی! خیلی میخونی ولی دروغ میگی الکی که من نخوندم و اینا! ( و البته حرف چرت میزد! واقعا خیلی درس نخونم!) من هر بار از یه راهی سعی میکنم بهشون بگم دارن اشتباه میکنن! امروز همون رو موتور بودیم بهش گفتم:« ببین من آخرین باری که دروغ گفتم یادم نیست. واقعا خیلی ساله که دروغ نگفتم و واقعا حاضر نیستم بخاطر همچین مسئله‌ی الکی ای آمار خودمو خراب کنم!» این جمله آخرو خوب حفظ کنین کارش دارم...

     خلاصه اومدم یه دو ساعتی خونه کارامو کردم باز راه افتادم برم دانشگاه؛ کلاس داشتم. با موتور بودم. دیرم راه افتاده بودم. همینجوری داشتم برا خودم میرفتم که تو یه کوچه دیدم پلیس ایستاده و جلومو گرفت. جوری ایستاده بودن که قشنگ تو کمین باشن. _حالا کار نداریم که این کار که مثل کفتاری که به شکار نگاه میکنه به مردم نگاه میکنن به بهانه‌ی اجرای قانون، قاونو مداریه یا قانون گریزی! و اینکه واقعا توی کوچه پس کوچه وایستن موتور بگیرن و ببرن پارکینگ و پول پارکینگ در مقابل اینکه سر چهارراه ها بایستن و ترافیکو باز کنن و جلوی پارک دوبل و اینا رو بگیرن کدومش بهتره؟؟ چمیدونم والا!! ولش کن _ خلاصه من با اینکه کاسکت هم داشتم به حرف نکرد بی انصاف و موتورو برد پارکینگ، البته از رفتار بی ادبانه و بدون احترامشون هم میگذرم و نمیگم! انگار قاتل گرفتن!! حالا اینو تو ذهنتون نگه دارین قصه رو تموم کنم، اینم تو نتیجه گیری یکم مبسط داره...

     بعد اینکه موتورو گرفتن رفتم سر خیابون با تاکسی برم سریعتر به کلاسم برسم. تو راه زنگ زدم به بابام که آقا موتورو گرفتن و دیگه زنگ برن پیگیر باش درش بیاریم و اینا. تقریبا رسیده بودم دانشگاه که زنگ زد که تو چرا موتورو دادی و از این حرفای پدرانه که اصلا گوش هم نمیدن چی میخوای جواب بدی! همینجوری فقط میندازن همه چیو تقصیر تو! خلاصه سرتونو درد نیارم! یکم عصبیم کرد و نتیجتا کیف پولمم تو تاکسی جا گذاشتم!!

     ینی تو یه روز اینهمه امتحان نداده بودم تا حالا ! (گیف آقای رائفی پور با زیر نویس بسه دیگه خدایاااا)

     به شدت اوضاع به هم ریخته بود و هست هنوزم البته! ولی کار نداریم... دوستم داشت میگفت که آره یه خیری توش بوده و حالا امتحا الهیه و از این صحبتا. منم دیگه گذشته بود از این قضایا ناراحت نبودم همچین که مثلا زانوی غم بغل کرده باشم و اینا. دیدم خوب راست میگه دیگه، حالا خیلی چیزی هم نشده، درست میشه، مسئله‌ای نیست. ولی یهو یه چیزی یادم اومد آب سردی بود تو روحم خنده

     اون پلیسه که میخواست موتورو بگیره من رفتم پیشش بهش گفتم من گواهینامه دارم تو ماشینه ولی ! در اصل یه دستی زدم، من گواهینامه موتور ندارم ولی ماشین دارم و تو ماشینه دیگه. فک کنم فهمید میخوام هم دروغ بگم هم نگم! گفت گواهینامه موتور داری؟ پا ندادم اول، گفتم به خدا گواهینامه دارم، تو ماشینه! دوباره پرسید گواهینامه موتور داری؟ یکی اومد یچیزی بهش گفت، باز تموم شد گفت گواهینامه موتو داری؟ گفتم آره! گفت استعلام میکنما! گفتم استعلام کن، دارم! و دروغ گفتم!!

     اون جله اولیه بود گفتم یادتون بمونه... آمارمو خراب نمیکنم... خراب کردم! امتحان اصلیه این بود قاطی این همه امتحان! و منم تجدید آوردم شدید!! پس گردنی خورم محکم! خدا گفت تو بخاطر این چیزای کوچیک دروغ نمیگی؟ اتفاقا بخاطر یه چیز به همین اندازه کوچیک، یا حتی کوچیکتر هم دروغ میگی! میگی نه ثابت کن! که نتونستم ثابت کنم !! اینجاشو دیر دیدم، اینجاشو خراب کردم! موتوره بالاخره در میاد از تو پارکینگ، کیفه بالاخره پیدا میشه با کم و کاست، اگه هم نشد خلاصه مدارکم برمیگرده یجوری! ولی من آمارمو خراب کردم.اون دیگه بر نمیگرده. جای پس گردنی‌ای که خوردم هم فعلا خوب نمیشه.


     * اینو هم آینده نگار زدم هم نگاه! اولا که بعدا برگردم بخونم یادم نره که همیشه حواسمو جم کنم که دیگه اینجوری خراب نکنم! دوم اینکه واقعا حواس هممون باشه به کوچیکترین حرفا و کارامون! ینی اون لحظه که به دوستم میگفتم بخاطر این چیزا دروغ نمیگم اصلا فکر نمیکردم پنج ساعت بعدش بخوام بشینم همون حرفامو پست کنم!! ما آدما خیلی چیزا رو خوب میتونیم بگیم ولی عملکردن بهشون نه! و اینکه کی میخوایم اینایی که میگیمو خودمون عملی کنیم الله‌اعلم! خلاصه که حواسمون باشه دیگه ...

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

مینویسم تا بمونه

اوضاع خیلی جالبی بر زندگیم حاکمه در حال حاضر! اولا اینکه یه دوستی داشتم خیلی قدیمی، خیلی ... یهو اومده پیام داده که بیام تمومش کنیم دوستیمونو و همدیگه رو اذیت نکنیم! فلان و اینا... و واقعا یه هفته است تو شوکم! تو فیلما دیده بودم اونم مثلا روابط دو جنس مخالف که بیا همو عذاب ندیم و تمومش کنیم! ولی فکر نمیکردم دوست خودم که خوب مثه خودم پسرم هست همچین حرفی بهم بزنه یه روز! البته که من مقصرم.مقصر به تحویل نگرفتن و بی حال بودن و بی معرفتی! ولی اینجوری خوب... نمیدونم والا، فقط شوکه ام!

دوما اینکه هزار و یک جور کار فشرده دارم در حدی که به معنای واقعی وقت کم میارم! درس و امتحان یه طرف، اون یه طرف، اون یکی یه طرف و باز اون یه طرف دیگه ! یکیشو بخوام بگم(همون آخریه) اینه که داریم یه نشریه مستقل میزنیم توی دانشگاه، تو زمینه ی ادبی! واقعا عشقه یعنی! پر از شور و اشتیاق و علاقه ام اصلا! کاش زمان هی می ایستاد که من ازش عقب نمونم، کاش می ایستاد با هم میرفتیم جلو! نمیشه ولی! اینا رو هم نوشتم که بمونه! چند وقت دیگه برگردم ببینم اول خیلی چیزا چجوری بوده! شاید دوباره خواستم احساساتمو زنده کنم، همون احساساتی که فراموششون کردم...

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

برق میزنه، مشکی مشکی

      دو سه روز قبل عید بود داشتیم با یکی از رفقا دور میزدیم تو خیابون. هوا هم سوز بدی داشت! برای همین پنجره ها رو م بالا کشیده بودیم. نمیدونم چی شد یهو انداختم تو کمربندی و همینجوری داشتیم دور میزدیم شهرو ... که رسیدیم به یکی از میدونای گوشه ی شهر !
     تو حاشیه میدون دیدیم یه بچه ای نشسته، سرشم تو یقه لباسش بود و فقط موهاش معلوم بود، یه کیسه هم جلوش بود. دلم نیومد ولش کنم همینجوری، یه بچه هشت، نه ساله تو این هوا، اینجا ... رفتیم جلوش ایستادیم و یکم پنجرخ رو کشیدم پایین گفتم بیا برسونیمت جایی میخوای بری، تو این هوا چرا اینجا نشستی؟ گفت: نه جایی نمیخوام برم! باید تا صبح حداقل پنجاه تومن کار کنم.باید برا عیدم لباس بخرم. الان نمیشه برم خونمون!
     دلم لرزید، خیلی ناراحت شدم! گفتم خوب اینجا که کسی نیست بیاد کفشاشو بده واکس بزنی، آدم پیاده توی شهره نه لب جاده! بیا بریم لااقل تا یه جایی برسونمت که بتونی کار کنی، گرم تر هم باشه. باز گفت: نه، نمیشه. همه جا رو بچه های دیگه قرق کردن. برم اونجاها کار کنم اولا که نمیذارن و میان اذیت میکنن، دوما که هر چی کار کردم به زور ازم میگیرن!
     خیلی شرایط عجیبی بود! حتی سوز سرمایی که از پنجره میمد تو ماشین هم قابل تحمل نبود! من و رفیقم خیلی پول همراهمون نبود، یه مقدار کمی داشتیم که همون موقع دادیم بهش... ولی باز دلمون راضی نشد، برگشتیم رفیقم رفت از عابر بانک پول گرفت برد بهش داد. همه زورمون هم پنجاه تومن نشد ولی خوب خیلی نزدیکش کردیم. یکی از جاهایی که تو زندگیم واقعا دوس داشتم قارون باشم همینجا بود! کلی اون شب حالمون گرفته شد و نمیدونم اصن موقعی که دوستمو رسوندم خونشون خدافظی کردیم یا نه! تا خونه خیره بوده به خیابون  و همینجور مبهوت .
     خلاصه که بگذریم... از فردای همون روز شروع کردم یه شعر بنویسم درباره اون شب و اون پسر...نه تنها نتونستم تمومش کنم، بلکه حتی نتونستم هم به نوشتن چیز دیگه ای فکر کنم.این شد که اینجا تا این لحظه شیش ماه تعطیله، همچنین مخ من ! من که هر جور شده مینویسمش، ولی این قصه از اون قصه هاست که سر دراز داره. امیدوارم یه روزی بیاد که هیچکس همچین بچه های نازنینی رو نبینه تو این شرایط! روزی کفش همه ی بچه ها از تمیزی و نو بودن برق بزنه !

۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

کاری کلمه 3

پیرزن
زیر لب آه و ناله می‌کرد
بلند مبیگفت الهی شکر

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

نفس

قائدتا وقتی یکی شیش هفت ماه نیاد تو وبلاگش پست بذاره آدم باید نگران بشه ! ینی من میشم، ولی شما نشین! من اگه خواستم بمیرم قبلش وصیت میکنم یکی بیاد اینجا پستشو بذاره ...
خنده

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۱
مرتضی

یک دنده

     توی عمرم اینقدری که جلسه رفتم و درباره ی مسائل مختلف توی جلسات مختلف نظر دادم با دوستان و اینا ؛ تو خونه و فامیل نظر ندادم ! (با اغراق !!)یکی از جالب ترین جلسات زندگیم رو هم دو سه روز پیش نشسته بودم تحت عنوان هم اندیشی نشریات دانشگاه.شرایط خیلی غریبی بود ... از اول دبیرستان کار نشریه کردم تک و پار ولی تو جمعی بودم که بعضیاشون واقعا تو همین دانشگاه شروع کرده بودن به کار و فکر میکردن چون مثلا یه نفر ترم دومه به جلسه ها دعوت میشه حتما نا بلده و تازه وارد !!

     خلاصه ... هر کسی یه نقدایی داشت که عادی هم هست.ولی مساله اینه که بنظر من این وسط نقد هایی میشد که روا نبود و گاهی اوقات بخاظر اینکه بعضیا بخوان از زیر بار مسئولیت شونه خالی کنن تقصیرا رو مینداختن گردن چاپ و مدیران دانشگاه و ... . حالا حساب کنین من باید چیکار میکردم ؟ خودتونو بذارید جای کسی که بعنوان یک عضو از یک جامعه ای ببینه که حرکت جمعیشون اشتباست و باهاش موافق نیست و دوست داره معتدل تر و منطقی تر پیش برن.

      من میدونستم اگه حرفی مخالف بقیه بزنم چه عاقبتی در انتظارمه ولی از طرفی هم نمیتونستم بعضی حرف ها رو تحمل کنم چون خیلی اشتباه فکر میکردن .نمیخواستم اینقدر رو اشتباهاتشون پافشاری کنن و همدیگه رو هم تشویق کنن که آره ما داریم درست میگیم و ... . اینقدر هم تو اینجور جمع ها نشستم که میدونستم داره چه اتفاقایی میوفته دقیقا.

     تصمیم من این شد که پای عواقبش بایستم و با وجود اینکه شاید اشتباه هم بنظر بیاد حرفم رو بزنم. خلاصه اجازه گرفتم و شروع کردم به صحبت کردن. از سیر تا پیاز خیلی دوستانه و یواش یواش گفتم و هر دو جمله یه بار میگفتم من خودمو جزئی از شما میدونم دوستان. دارم خودم رو ... خودمون رو نقد میکنم . ولی چیزی که نهایتا پیش اومد این بود که اواخر صحبتای من سر و صدا ها بلند شد ! بالای 80 درصد از اعضا مخالف بودن(میدونستم البته) !! و همه توی صحبتاشون بعد از من حد اقل یک بار اسم منو میاوردن و شروع میکردن به جواب دادن به من که تو فلان گفتی و فلان کردی و ... .

     من یک دنده بازی در آوردم ولی میدونستم که کارم درسته.از قبل جلسه هم تصمیم داشتم مخالفتم رو با بعضی حرفای جمع اعلام کنم.توی اون جلسه دیگه حرفی نزدم و فقط به بقیه دوستایی که رو به من با پرخاش صحبت میکردن یه لبخند میزدم و فقط نگاهشون میکردم که واقعا الان چه چیزایی داره تو ذهنشون میگذره؟واقعا چرا دارن اینجوری پرخاش میکنن !؟ با خودم میگفتم اگه این جمعیه که تقاضا داره که همه باید نقد پذیر باشن پس چرا خودشون اینجوری نیستن ؟ و هزار تا سوال دیگه که یه لحظه هم داد و بیداد های دوستان نذاشت حواسم ازشون پرت بشه .

     خلاصه که من یه دندگی کردم و خیلی هم راضی ام.کار خیلی سختیه که بدونی همه مخالف حرفتن ولی اون رو بگی فقط بخاطر اینکه فکر میکنی کار درستیه. الان خیلی خوشحالم از این که تونستم به خودم ثابت کنم اگه بخوام میتونم توی همچین شرایط سختی کاری که فکر میکنم درسته رو انجام بدم و امیدوارم که تو این مورد اشتباه نکرده باشم.و اومدم بگم که اگه مطمئنید کارتون درست تره یک دنده باشید! اگه میخواید درست تر بشید هم انتقاد پذیر ! و به هبچ چیز هم توجه نکنید جز هدفتون !


*اگه میخواستم پست موقت داشته باشم این میشد پست موقت ! ولی از این سوسول بازیا ندارم فعلا تا اطلاع ثانوی !
*بازم طولانیه ، دیگه کمتر از این نشد!


۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

مغرور

          امروز اینجا هم یه نم بارونی اومد.از قضا اطراف خونمون دارن پی میکنن و ساختمون میسازن و از این حرفا . تا دیدم بارون گرفت یاد اون مهندسا و کارگرا افتادم که الان حتما دارن با خودشون میگن: بیا ! ینی شیش ماه ، شیش ماه اینجا بارون نمیادا ! حالا ما دو روزه کارو شروع کردیم بارون گرفت !! اصن اگه ما کار نمیکردیم بارون نمیومد که ! فقط بخاطر اینکه ما نتونیم کار کنیم بارون گرفته ! اینم از شانس ما و ...

          البته نمیدونما ... شاید اینجوری هم نگفته باشن ولی خیلیامون تو خیلی قسمتای زندگی این مدلی حرف میزنیم. خیلی هم بعید نیست که اینا هم همچین حرفایی زده باشن.

          ولی یدفعه دیدم حرفای بیخودی داره میزنه و به اون کارگر درونم گفتم: ول کن بابا ! واقعا تو چی فکر میکنی با خودت که همچین چرت و پرتایی بلغور میکنی ؟! ینی این دستگاه خلقت ، این همه گل و گیاه و زمین تشنه و ابر بارور و آفتاب و مهتاب همه و همه منتظرن ببینن تو کی کار میکنی و برنامشونو با تو تنظیم میکنن؟! ینی تو واقعا خودتو اینقدر جدی گرفتی جناب آدم ؟؟ بابا ، باور کن اصن عددی نیستی تو این محاسبات !
          هیچی دیگه ، اینا که تموم شد دیگه تو ذهنم حرف نزدم ، اون کارگر و مهندسه هم هیچی نگفتن .

         ولی چند دیقه بعدش نشستم فکر کردم که من هم خیلی اوقات اینجوری ام ! یه روز که با لباس خنک میرم بیرون و باد میشه میخوام زمین و زمانو به هم بدوزم که این همش بخاطر منه. یه روز که درس نمیخونم و استاد امتحان میگیره فک میکنم استاد میخواد منو اذیت کنه و ... . و حالا فهمیدم که نه بابا ! من اصن کلا عددی نیستم که ! اینهمه که خودمو جدی میگرفتم چیز مهمی نیستم اصلا !

         یه جایی خونده بودم که آدم ها برای دیگران قاضی های بهتری ان ولی معمولا خودشون رو میبخشن تا قضاوت کنن(حلا مضمونش همین بود در کل ... ). این شد که این قضاوت من و توپیدنم، به کسی که فکر میکردم ممکنه یه حرفی بزنه ، باعث شد یکم خودمو بهتر قضاوت کنم و یکم خودمو نصیحت کنم!

         همین _

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

شاه بیت



روزی به یک درخت جوان گفت کُنده‌ای :
باشد که میزِ گوشه‌ی میخانه‌ای شوی !

تا از غمِ زمانه بیابی فراغ بال
ای کاشکی نشیمنِ پیمانه‌ای شوی

یا این‌که از تو، کاسه ی «تاری» در آورند
شورآفرینِ مطربِ دیوانه‌ای شوی

یا صندوقی کنند تو را، قفل پشتِ قفل
گنجی نهان به سینه‌ی ویرانه‌ای شوی

اما ز سوزِ سینه دعا می‌کنم تو را
چون من مباد آن‌که درِ خانه‌ای شوی !

چون من مباد شعله‌ور و نیمه‌سوخته
روزی قرینِ آهِ غریبانه‌ای شوی

چون من مباد آن‌که به دستانِ خسته‌ای
در موی دخترانِ کسی شانه‌ای شوی
::
روزی به یک درخت جوان گفت کُنده‌ای :
«باشد که میزِ گوشه‌ی میخانه‌ای شوی»


                                                                                                    #حسین جنتی

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

کاسه داغتر از آش

دایه مهــربان تر از مادر هستم
                   برای گهواره های خالی

همسایه مان
           از درخت سیب باغ زرد آلویش
                             لواشک میچیند

دیگر کسی
       برای طراوت
                    دست به جیب نمیشود

دلم میسوزد برای کاسه های داغ تر از آش
                     در آتش دیگری گُر میگیرند
                          و برای سرمای دیگری
                                                     یخ میزنند

شاید این سایه ای که هر روز کوتاه تر میشود
                             متعلق به آخرین بازمانده نسل خیاطهایی باشد
                                                     که پارچه نخ کش نمی دوزند

  تا بلیط بد نامی به دستش نداده اید
                سری به کمد بی لباسیتان هم بزنید

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

وقتی نمیاد، باید بیاد

     الان مثلا چند روز دیگه است و اینم شماره 2ی اون .
     و اما بعد ...
     کلی زمان گذشت و من داشتم خیلی عادی پست میذاشتم و مینوشتم ولی یهو امروز به خودم اومدم و دیدم که نه ... ! مثل اینکه خیلی وقته چیزی ننوشتم. همین شد که کلی فکر کردم چیکار کنم با این حال که یادم اومد این پسته رو ننوشتم احتمالا ! و وقتی چک کردم و دیدم که ننوشتم خیلی خوشحال شدم !!! چون بالاخره یه دلیلی پیدا شد برا نوشتن !
     مسئله اینجاست که با وجود اینکه گاهی اوقات آدم نوشتش نمیاد ؛ ولی نباید دست رو دست گذاشت که! هر جور شده باید یه چیزی نوشت و یه بهونه ای پیدا کرد برا نوشتن و راه انداختن مچ دست. قرار نیست تسلیم هی چیزی بشیم و تا یکم هوا بد شد از خونه بیرون نرییم که . تلاش کردن یکی از نکات کلیدی نوشتنه . هر نوع نوشتنی در کل. همه تو فیلم و کارتونا دیدیم دیگه ، مثلا یکی میخواد یه داستان بنویسه ، نامه بنویسه یا هر چی یه کوه از کاغذی مچاله شده پشت سرش تو سطل آشغال ریخته .
     خلاصه که وقتی نمیاد باید بیاد! البته منظورم تلاش درست و حساب شده است . مثلا هیچ وقت نباید رفت سر کاغذای شعری که از قدیما داری بعد بگی امروز میخوام اینو کامل کنم ! تازه هی تلاشم بکنی ... اون خراب میشه. ولی میگم نوشتن برای دست مثه هواست برای ریه.یه مدت نباشه دیگه به بعد بود و نبودش یکی میشه .
     اینا همه رو گفتم برا خودم که هیچ وقت نا امید نشم از نوشتن. و الا اصلا سواد ندارم که بخوام دارو تجویز کنم و این حرفا .

۱ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
مرتضی

آیا من هم نیز ؟؟

     ماجرا اینه که از اونجایی که من توی شهر خودمون دانشگاه هم قبول شدم ، معلم ادبیات دوران دبیرستانمون درس ادبیات فارسی دانشگاه رو هم ارائه دادن . از طرفی توی کلاس درباره امتحان بحث شد و یه سری صحبت که نهایتش این شد که ته برگه امتحان یه سوالی هست که یه حالتی داره بین اینکه یه چیزی از خودتون بنویسین و نقد و شعر و این حرفا ...

     من بیچاره هم کلی فکر کردم که مثلا اگه این سواله بیاد من چی بنویسم ! که یه دفعه گذشته اومد جلو چشام . یه لحظه حس کردم اگه گاهی اوقات شعر و اینا مینویسم و علاقه مند شدم به نوشتن، خیلی این استادمون توش دخیل بودن.تا اون موقع به چشمم نیومده بود ولی هر چی گشتم تو خاطره هام دیدم با اینکه خیلی باهاشون گرم و گیر نبودم ، ولی انگار بیشتر از همه ی شرایط و مسایل دیگه تاثیر گذار تو بودن. خلاصه این شد که بعد از کلی فکر کردن و کلنجار رفتن با خودم به این نتیجه رسیدم که یه شعر کنایه آمیز و محبت آمیز بنویسم تهش و خلاصه برای یه بار هم که شده توی عمرم حرف دلمو به یه نفر بزنم.

     آقا نشستم تو طول ترم یه غزل آماده کنم که فقط سه بیتش آماده شد ! سر امتحان هی با خودم گفتم خوب ، بنویسم !!؟؟ ننویسم ؟؟!! این چیه عاخه ؟! ولی خوب ... از اونجایی که با وجود نصفه و نیمه بودنش کلی برنامه چیندم روش تو کل ترم ،دلو زدم به دریا و همون سه تا رو نوشتم تو سوال آخر . ولی حیفم اومد که نصفه بذارمش ، برا همین نشستم شعره رو تکمیل کنم ! - فک کنید همه نشستن سر امتحان دارن سوالا رو جواب میدن و تست میزنن ، من نشستم دارم شعر میگم ! - خلاصه شروع کردم به فشار آوردن به مغزمو و فکر کردن . نتیجش رو این پایین براتون تایپ میکنم :

     البته مصراع آخرشو بعد از اینکه برگه رو تحویل دادم توی راهرو به ذهنم رسید ! و در نتیجه یه شعر کااملا نصفه و نیمه تحویل دادم.



کسی گره زده شعر مرا به دستانت

دخیل بسته مرا یک نفر به دامانت

قرار بوده کسی مثل من بیاموزد

اصول شاعری از راه راه مژگانت

به رقص آمده الفاظ ذهنم از روزی

که وزن شعر زدی روی میز از جانت

خلاف عادت من بوده حمد آدم ها

ولی به جبر شدم جزء وام دارانت

بخوان به گوش کسی که معلمم بوده

که هر چه میگذرد بیشتر به قربانت



*** و اما سوال اینه که آیا شما هم مثه دوستام فکر میکنین من چاپلوس و آش مالم یا نه !؟ چرا ؟ با ذکر دلیل توضیح دهید .


۴ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

تشخیص(2)

بنام خدا

همه ی این نوشته بین کاغذ های دفترچه خاطراتم محفوظ خواهند ماند.فقط اینها را نوشتم که هیچ وقت یادم نرود .

اینطور که من فهمیده ام ، آدم خیلی خیلی خوشبختی هستم. اصلا از سر و رویم خوشبختی میبارد . در هر جشن و مهمانی ای که حاضر میشوم مرکز توجهات خواهم بود. بدون استثنا در هر کاری که وارد شده ام موفق بوده ام. اصلا خیلی آدم خوش شانسی هم هستم ، چون بار ها پیش آمده که بدون اینکه برای چیزی که میخواهم به آن برسم تلاش کنم ، خودش به خودی خود در دامنم افتاده ! به خاطر همین همه به من میگویند که دعا کن ما هم مثل تو باشیم !

به یاد ندارم که حتی یکبار هم دلم هوس گریه کردن کرده باشد . همچنین اصلا آدمی نیستم که تنهایی اش را دوست بدارد ! چرا که وقتی در جمعی هستم آنقدر دوست و آشنا دارم و آنقدر مهم هستم که اصلا دلم نمیخواهد از آن محیط خارج شوم. همه ی اینها را هم مدیون فن بیانم هستم . من به طرز خیلی عجیب و غریبی قادرم آنچیزی را که درونم میگذرد را به محیط اطرافم انتقال دهم . یعنی گاهی اوقات آنقدر همه ی اطرافیانم من را میفهمند که خودم هم تعجب میکنم !

به نظر من خوشبختی یعنی همین چیز های ساده و کوچک . یعنی همین چیز هایی که من از خودم نوشتم و یعنی هر آن چیزی که آدم را از خودش راضی میکند.همه ی زندگی من پر بوده از پیروزی و افتخار . اما من هیچ موقع تنها نقطه ضعفم را فراموش نخواهم کرد . تنها نقطه تاریک این زندگی شیرین و بدون دردسرم را . فراموشش نمیکنم اما خوب ، به نظرم خیلی هم چیز مهمی نیست که آدم بیشتر فعل های جملاتش را معکوس بکار ببرد . خلاصه هر کس نقطه ضعفی دارددیگر !
اما من هر چه هستم باید از خودم ناراضی باشم ! هررررر چه هستم .

>>>پایان<<<
۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

ساده

     کلا همه چیز در نهایت سادگی در حال اتفاق افتادنه . بستگی داره از چه جهتی بهش نگاه کنی ولی یه وقتی میرسه که هر جور نگاه میکنی میبینی همه چیز چقدر ساده است ! معلم های شیمی میگن وقتی که گاز متان میسوزه و اکسید میشه گرمای شدیدی تولید میکنه.بعدگرما به قابلمه منتقل میشه و اونم از طریق تماس گرما رو به ملکولهای آب منتقل میکنه.ملکولها انرژی دریافت میکنن و گرم میشن و میرن بالا و ملکولهای بالاتر میان پایین و .... ولی وقتی بخوای آب جوش بیاری اگه از کسی تو خونه بپرسی چیکار کنم با تعجب نگات میکنه و احتمالا بهت میگه هیچی ! فقط یادت نره زیرشو روشن کنی !!
     دو سه ساعت پیش؛ داشتم تو خیابون با یکی از دوستام دور میزدم. از اونجایی که رشته عمران میخونیم معمولا همش سرمون تو در و دیوار خونه ها و ساختموناست. از قضا امروز همونجوری که داشتیم به نمای یه ساختمون نگاه میکردیم؛  خیلی ساده یه آقایی بدون توجه از کوچه اومد توی خیابون. من تا برگشتم دیدم با ماشین رفتیم تو دل ماشینش دیگه ، فقط تونستم یکم فرمونو بچرخونم و خیلی توش فرو نرم !!
    زدم بغل ؛ پیاده شدم ، پیاده شد . بقیش مهم نیست دیگه فقط خیلی متمدن رفتار کردیم ! پلیسم اومد و آون آقا کاملا مقصر شناخته شد . قانون فرعی به اصلی ! و من بد بختم چون مدارک همراهم نبود ماشینم رفت پارکینگ و دردسر دیگه ای هم به مشکلاتم اضافه شد.
   
     خلاصه اتفاقی بود که باید میوفتاد ولی بیشتر از همه این مسئله تو ذهن آدم میاد که : عهه ! چقدر راحت و ساده ! چقدر الکی ! ولی اصل داستان همینه ، زندگی همیشه همیجنجوری با ما تا میکنه ، خیلی خیلی راحت . اگه خودمون سختش نکنیم و سخت نبینیمش خیلی هم پیچیده نیست !
     و یه مسئله دیگه هم این بود که نمیتونم قبول کنم که فقط طرف مقابلم مقصره ! شاید خنده دار باشه ولی من فکر میکنم به همون اندازه مقصر باشم!درسته که اون توجه نکرد ، ولی منم توجه نکردم ! از بابت مسائل قانونی نگرانی ندارم،همه چی به نفع من تموم شد ولی این قضیه احتمالا تا چند وقت ذهنمو قلقلک میده . مثه اینکه مهم نیست حقیقتا ما چقدر توی کارامون دخالت داریم و نظر خودمون چیه ، مهم اینه که بقیه چجوری به قضیه نگاه میکنن ! مهم اینه که جامعه چه قانونی درمورد ما خلق کرده! مثه اینکه قانون اومده باشه برای اینکه بتونیم فقط برای قضاوت هامون دلیل داشته باشیم !
     خیلی ساده ...
۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

اینجا

این جا
لبی به لبخند باز نشده است ...

روزنه ی امیدی شکوفه نکرده

آغوشی امید گشایش نداشته

و عقده ای رویای باز شدن ...

     نه...

     قطره ای طراوت از آسمان نباریده

     و ساقه ای حیات نروئیده

     جسمی سایه نینداخته

     و روحی عروج نکرده است ...

          این نقطه از زمین

            از ابتدای تاریخ

              میزبان روشنایی نبوده

                و حافظه اش چنان

                  روی شانه هایم سنگینی می کند

                    که حنجره ام فریاد می کشد

                      درد مشترک همه ی ساکنین این یک وجب خاک را

که انگار

از ازل

تنـــــها

حقیقتی از من

اینجا می نشسته

غـــــــــــرق در حسرت کسی چون تو _





**)این ترم هم فرجه ها تموم شد و من هیچی درس نخوندم !
خدا کنه لا اقل انقدر اراده داشته باشم که وسط امتحانام دیگه نیام پست بذارم و یکم به درسمم برسم !!!

۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

انشاء

اولش توی همین مرکز مدیریت وبلاگ خودم بودم. رفتم به روز شده های جدیدو خوندم ، جلب بود. قبلش توی اینستاگرام بودم و قبل ترش هم تلگرام و اینا ... . خیلی جالب تر بود. اوضاع خیلی شیرینی دور و بر ما آدما در حال اتفاق افتادنه. هر کسی تو هر فرصتی داره مینویسه. خاطره ... درد و دل ... نجوای عاشقانه ... انتقاد های اجتماعی و حتی برداشت های سیاسی !
     از اونجایی جالب شد که یاد گذشته ها افتادم. یاد دوران راهنمایی و یاد زنگ های انشا ! یادمه اونموقع ها خبری از این آدما اطراف من نبود. البته که تو هر کلاسی یکی دوتایی پیدا میشدن که وقتی انشا هاشونو میخوندن همه کف میزدیم و لا به لای خوندنشون هم با آستینامون صورتمونو پاک میکردم ، ولی غیر همون تعداد محدود کسی نبود.
     ولی حالا ... حس میکنم دقیقا برعکس شده! خیلی کمترن اونایی که یه گوشه ای نخوان صداشون به جایی برسه و تقریبا هر کسی داره یه جایی خودشو بروز میده ، حتی اگه شده با پخش کردن نوشته های دیگرانی که باهاشون موافقن . یکی این وسط مقصره . یکی باید قبول کنه که این مدل به گردن اونه . از اینجایی که من دارم نگاه میکنم اینجوریه که همه دارن خودشونو پنهون میکنن تو بدترین شرایط و تو جاهایی که اصلا نباید .
     موضوع انشاهای ما هر چی بود رو نوشتی بود از توی کتابا و صفخات اینترنتی . کسی نبود برامون بگه انشا یعنی خلق کردن و ایجاد کردن با توجه به نوع نگاه خودت. درسته که بچه بودیم ولی مطمئنا میتونستیم این چیزا رو بفهمیم ! ولی به جای این چیزا بهمون یاد دادن که انشا رو از روش تحقیقی بنویسیم و مقاله تحویل بدیم ! آخرشم همه بیست می شدن.اینجوری بود که یاد گرفتیم احساساتمونو بروز ندیم و ادا ی سنگارو در بیاریم . و دقیقا همینجوری بود که حتی حرف زدن هم یادمون رفت و پنهون کاری رو خیلی قشنگ یاد گرفتیم.اون همکلاسی هامونم کم کم عوض شدن و دنیا چرخید تا رسید به حالا.
     حالا ما آدمایی هستیم که دوست داریم عشقمون رو به دنیا ابراز کنیم ولی زبونش رو یاد نگرفتیم و اون دوستامونم کسایی شدن که اینقدر تلاش کردن که مثل بقیه جماعت بشن که راه و روش خودشون هم یادشون رفت .
     حالا بهتر شده . درسته طبق اونی که باید پیش میرفت نرفت ولی خوب شد که این بستر های مجازی پهن شد برای انشا ننوشته هایی مثل من که بیان و سعی کنن هر چی که بلد نیستن رو یاد بگیرن.امیدوارم نسل بعدی ما بتونن راه درست محبت کردن و ابراز اون رو یاد بگیرن ؛ البته اگه ماها فرصت کنیم همین تجربیاتمون رو در اختیارشون بذاریم ، و الا احتمالا یه روزی ، یه جایی مینویسه :
قدیما پدر مادرا ی ما یه جایی میرفتن یه چیزایی مینوشتن، بعضیاشون دسترسی داشتن بعضیاشون نه !اونا خنده هاشونو توی اون محیط گم کردن ، همینطور عشق و محبتشون رو !
 راستی ، پدرو مادر همون موجوداتی هستن که آدم رو بوجود میارن و همیشه ساکتن ! همون گنده های ترسناک !!
۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

کاری کلمه 2

سجاده ای که رو به قبله باز نشود را
باید آب کشید .
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مرتضی

کمتر از یک کیلو سیب زمینی

   ممکنه برای هر کسی پیش بیاد که یه موقع پول تو خونه نداشته باشه.جدیدا خیلی کمتر شده ولی قبلا بیشتر پیش میومد .دقیقا یادم نمیاد چند سال پیش بود ، فقط یادمه وقتی روی صندلی نشسته بود ، و من جلوش ایستاده بودم صورتم جلوی صورتش بود . مادرم میخواست غذا درست کنه ولی سیب زمینی کم داشتیم. از اونجایی که پدر بزرگوار خونه نبودن مامور شدم برم بخرم بیارم . لباسامو پوشیدم و رفتم تو آشپزخونه که پول بگیرم از مامانم .وقتی کیفشو باز کرد با یه حالت عصبانی و مبهوتی سرشو آورد بالا که پولام تموم شده ، خودت چیزی نداری بخری بعدا بهت بدم؟ منم نداشتم.خلاصه همه کیفشو گشت یه هزارتومنی پول سید پیدا کرد که برم کارو راه بندازم فعلا.

   خلاصه راه افتادم رفتم . یه دست فروشی سر کوچمون بود(و هنوز هست) که کلا یه تیکه زمین داشت برا خودش و یجورایی مغازش بود.اون روز یادمه تقریبا ساعت دو و نیم سه بود و مغازه های دیگه همه بسته بودن.رفتم پیش همون دستفروشه.یه پلاستیک ازش گرفتم و شروع کردم به سیب زمینی برداشتن. بعد بردم که پولشو بدم ، پرسیدم کیلویی چنده؟گفت 1500 تومن . یهو جا خوردم.من کلا آدم خجالتی ای ام ، حالا حساب کنین تو یه همچین شرایطی هم قرار گرفته باشین. من من کنان گفتم ببخشید من همین هزار تومنو بیشتر ندارم ، میشه کمترش کنین برام ؟ترازوشم از این قدیمیا بود که یه سمتش وزنه میذاشتم  ، یه سمتش جنس .

   رفتار اون روز فروشنده رو هیچ وقت یادم نمیره.یه دفه صداشو یکم برد بالا و با یه حالت عصبانی و طلبکارانه گفت نه نمیتونم . وزنه ندارم یک کیلویی هست فقط. یادمه یکی دو ثانیه مکث کردم و دوباره یجور دیگه ازش درخواست کردم . اون روز با دوتا سیب زمینی هم کارم راه میوفتاد ولی آخر سر نتیجه این شد که من سیب زمینی ها رو خالی کردم سر جاش و دست از پا دراز تر برگشتم خونه.وقتی به مامانم گفتم که نتونستم بخرم چون پولم کم بود چیزی نگفت .من خیلی ناراحت بودم ولی مامانم گفت عیبی نداره حالا . شبش هم که برای بابام تعریف کردم با یه خونسردی خاصی که معمولا همه پدرا دارن گفت : ای بابا ، اشکال نداشت که . خودتو معرفی میکردی . هم منو میشناسه هم همه عموهاتو . همسایه ایم ها. تقصیر تو بوده که خودتو معرفی نکردی.

   ولی من هیچ وقت نتونستم خودمو مقصر بدونم.درسته بچه بودم ولی حرفم این بود که اصلا به فرض اینکه من یه بچه یتیم و بی همه کس . این رفتار از روی مردانگی بود یا نه ؟خلاصه که از اون روز به بعد هیچ وقت یه پلاستیک خالی هم از اون آدم نگرفتم.تو همون بچگیم اینقدر غرور داشتم که دوچرخمو بر میداشتم تو کل محله دور میزدم تا یه مغازه پیدا کنم خریدمو بکنم.همیشه هم مامانم بهم میگفت برو از همین بگیر دیگه ، ولی من دیگه نرفتم.هنوز هم نمیرم .اون طرف بالا سرش سقف درست کرد . ترازوی دیجیتالم آورد ولی من دیگه کلامم بیوفته سمتش نمیرم . اون روز رفتاری با من شد که به هیچ وجه توجیه نداشت.اگه همه چیز دنیا هم عوض بشه اون هیچ کسی اونی که بوده رو نمیتونه عوض کنه . از صمیم قلب باور دارم اون فرشونده هنوزم همون آدم گذشته است و با وجود اینکه قیمت منصفانه ای داره ولی آدم خیلی منصفی نیست .




نظر شما چیه ؟ شما بودین میرفتین دوباره پیشش؟
اینم بگم که تو بچیام از این کارا زیاد کردم... والا !


۶ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
مرتضی

انزوا

   کسی درون من

        به انزوا نشسته است...

   شکست را

        میزبانی میکنم

   قدم های اراده ام

       پوکی استخوان گرفته اند

   دست دراز می کند کسی ؛

       دنده هایم را چنگ می اندازد

           و از دلی که شکسته

                 مشتی اشک

                      به بدرقه ی بازوان تنهایی ام آمده اند

   کسی درون من

      به انزوا نشسته است

   آن روز که به پا خیزد

      مدار های کهکشانی را

          شانه خواهد زد.

۵ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
مرتضی