امروز اینجا هم یه نم بارونی اومد.از قضا اطراف خونمون دارن پی میکنن و ساختمون میسازن و از این حرفا . تا دیدم بارون گرفت یاد اون مهندسا و کارگرا افتادم که الان حتما دارن با خودشون میگن: بیا ! ینی شیش ماه ، شیش ماه اینجا بارون نمیادا ! حالا ما دو روزه کارو شروع کردیم بارون گرفت !! اصن اگه ما کار نمیکردیم بارون نمیومد که ! فقط بخاطر اینکه ما نتونیم کار کنیم بارون گرفته ! اینم از شانس ما و ...
البته نمیدونما ... شاید اینجوری هم نگفته باشن ولی خیلیامون تو خیلی قسمتای زندگی این مدلی حرف میزنیم. خیلی هم بعید نیست که اینا هم همچین حرفایی زده باشن.
ولی یدفعه دیدم حرفای بیخودی داره میزنه و به اون کارگر درونم گفتم: ول کن بابا ! واقعا تو چی فکر میکنی با خودت که همچین چرت و پرتایی بلغور میکنی ؟! ینی این دستگاه خلقت ، این همه گل و گیاه و زمین تشنه و ابر بارور و آفتاب و مهتاب همه و همه منتظرن ببینن تو کی کار میکنی و برنامشونو با تو تنظیم میکنن؟! ینی تو واقعا خودتو اینقدر جدی گرفتی جناب آدم ؟؟ بابا ، باور کن اصن عددی نیستی تو این محاسبات !
هیچی دیگه ، اینا که تموم شد دیگه تو ذهنم حرف نزدم ، اون کارگر و مهندسه هم هیچی نگفتن .
ولی چند دیقه بعدش نشستم فکر کردم که من هم خیلی اوقات اینجوری ام ! یه روز که با لباس خنک میرم بیرون و باد میشه میخوام زمین و زمانو به هم بدوزم که این همش بخاطر منه. یه روز که درس نمیخونم و استاد امتحان میگیره فک میکنم استاد میخواد منو اذیت کنه و ... . و حالا فهمیدم که نه بابا ! من اصن کلا عددی نیستم که ! اینهمه که خودمو جدی میگرفتم چیز مهمی نیستم اصلا !
یه جایی خونده بودم که آدم ها برای دیگران قاضی های بهتری ان ولی معمولا خودشون رو میبخشن تا قضاوت کنن(حلا مضمونش همین بود در کل ... ). این شد که این قضاوت من و توپیدنم، به کسی که فکر میکردم ممکنه یه حرفی بزنه ، باعث شد یکم خودمو بهتر قضاوت کنم و یکم خودمو نصیحت کنم!
همین _
شهروند فردا
