درون لاله زار بی کسی هایم
که شاید با حضورت پر کشد پروانه ی احساس من
در اوج زیبایی ...
تو شاید آسمان باشی
که من پر میزنم مهمان آغوش تو باشم ...
نه ...
تو گندم زارِ پر مهری
و من هم عابری تنها
به هر سو میکشد دامان گندم زار
چشمم را
پر از تشویش خاطر میشوم
وقتی
صدای زوزه ی یک باد زهر آلود می آید
که رویت را
بگیرند از نگاهم آن مترسک ها ...
پر از آرامشم گاهی
بغل وا میکنم
با چشم های بسته میبینم
نسیمی گونه هایم را نوازش میکند
_ آنجا_
تو را حس میکنم
داری نگاهم میکنی
_امّا_
مردد میشوم
وا میکنم چشمان ترسم را ...
کجایی دشت رویایی؟؟
کسی آن سو تمام خاطراتم را بغل کرده
به یغما میبرد
دامان مهرم را
امیدی نیست
تنها مشتی از ته مانده های
بودنت مانده ...
هوا خفته ...
نسیمی بر نمیخیزد از این
تکرار تنهایی
و من حتی به قدر مشتی از یادِ
<<تو را هم دوست خواهم داشت>>
دوباره چشم خواهم بست
تو را فریاد خواهم زد
و تا جایی که ساعت ها
صدای زندگی دارند
تو را من دوســــت خواهم داشت __
دریا _ گاه نوشته های من
